Kontakt

[Translate to Polnisch:] Wir sind gerne für Sie da, rufen Sie uns einfach an.

Centrala+49 2739 301-0

Dział sprzedaży+49 2739 301-140 

Technika produktu+49 2739 301-160

Finanse+49 2739 301-130



Technologia klejów­od roku 1828

Od warzelni klejów do nowoczesnego zakładu produkcyjnego

Od powstania w roku 1828 firma STAUF pozostaje w rękach rodziny. Aktualnie Wolfgang i Volker Stauf tworzą historię przedsiębiorstwa jako szóste już pokolenie. Dynamiczna historia przedsiębiorstwa z tradycjami jest ściśle powiązana z gospodarczymi przemianami regionu Siegerland. Punkt zwrotny, a jednocześnie faktyczny początek historii sukcesu dzisiejszej STAUF Klebstoffwerk GmbH przypada po zakończeniu II Wojny Światowej.

Eksperymenty z surowcami syntetycznymi

W roku 1946, kiedy budynek i instalacje fabryki klejów STAUF były w gruzach po dwóch bombardowaniach, Dr. Werner Stauf eksperymentował w swojej improwizowanej kuchni w Siegen z surowcami syntetycznymi. Jego wizja: chciał stworzyć klej, który wprowadzi historię rodzinnego przedsiębiorstwa w nową erę. Dotychczas produkowany klej skórny, wytwarzany w przedsiębiorstwie ze skór zwierzęcych przestał być opłacalny. Podczas gdy wizjoner wieczorami i nocami poświęcał się swoim eksperymentom, w dzień stawał się znany jako „Siffemann“(Mydlarz) w całym Siegerlandzie.

Dr. Werner Stauf wynalazł syntetyczny klej

Na swoim rowerze jeździł po górach i dolinach, od wioski do wioski, sprzedając mydło, które sam wyprodukował. Czasy były ciężkie, rodzina Stauf, jak wiele innych, straciła cały swój dobytek. Wreszcie nocne eksperymenty przyniosły spodziewany efekt. Dzięki wynalezieniu pierwszego syntetycznego kleju Dr. Werner Stauf stworzył podwaliny odbudowy swojego przedsiębiorstwa.

Klej dyspersyjny do parkietów przyniósł przełom

Koncentracja na klejach dla branży budowlanej otworzyła dla przedsiębiorstwa zupełnie nowy rynek zbytu. Od roku 1952, kiedy to na rynku pojawił się pierwszy klej dyspersyjny, notuje się przełom. Po wprowadzeniu na rynek STAUF Rapid M2A rosną obroty, interes się kręci, dokonuje się skok rozwojowy. Firma STAUF stała się jedyną fabryką kleju w Siegerlandzie, która przeszła z kleju zwierzęcego na sztuczny.

Patenty potwierdzają liczne innowacje

Dr. Werner Stauf, myśląc perspektywicznie, pracował niestrudzenie nad ulepszaniem swoich produktów, tworząc niezliczone innowacje. Świadectwem tego są liczne patenty w archiwum firmy, wystawione przez niemiecki urząd patentowy w Monachium.

Chemik opracował między innymi proces klejenia płyt styropianowo-piankowych do blachy, używanej jako pokrycie dachowe, tworząc tym samym alternatywę dla klejenia łatwopalną masą bitumiczną. Wolę by obierać nowy kurs udowodnił już założyciel. Eberhard Stauf, kiedy w roku 1828 obok swojej garbarni otworzył warzelnię kleju. Z biegiem czasu, firma STAUF Klebstoffwerk GmbH urosła z małego warsztatu do nowoczesnej fabryki.

Twarde stąpanie po ziemi jak część filozofii firmy

Perspektywiczne myślenie i twarde stąpanie po ziemi poprzednich pokoleń rodziny Stauf pozostały istotne pomimo ogromnego wzrostu i stały się częścią filozofii firmy. Najnowocześniejsza technika i innowacyjni pracownicy zapewniają stałą optymalizację wysokiej jakości systemów klejowych do okładzin podłogowych, ściennych i zewnętrznych. Niezawodna jakość premium produktów klejowych z Siegerlandu opiera się na wieloletnich doświadczeniach i stałym rozwoju asortymentu.

Od 1828 do 1862 Eberhard Stauf: garbarz i warzelnik kleju

Eberhard Stauf

Eberhard Stauf (1790-1862)

Eberhard Stauf stworzył pierwszą fabrykę kleju w regionie Siegerland. Jego imię przetrwało w firmie spółki kapitałowej Eberh. Stauf GmbH & Co. KG.

Stauf przekuł pozostałości garbarni na nowe źródło zysków

Historia firmy STAUF pisana jest w ścisłym powiązaniu z przemianami gospodarczymi Siegerlandu. Współdziałanie górnictwa, hutnictwa i przemysłu metalowego w połączeniu z rolnictwem i leśnictwem wywarły wpływ na rozwój firmy. Na jej przekształcenie z małej warzelni kleju w nowoczesną fabrykę miało niewątpliwie wpływ kreatywne i perspektywiczne zarządzanie.

Rzemiosło garbarskie było rodzinną tradycją

Pozyskanie drewna z lasów Siegerlandu sprawiło, że hodowla bydła stała się podstawą silnej branży skórzanej. Z kronik miasta Siegen wynika, że Johann-Jacob Stauf wykonywał zawód garbarza już w roku 1654. Pracę tę podejmowały również kolejne pokolenia. Dlatego Eberhard Stauf, założyciel fabryki klejów, był przede wszystkim garbarzem. O znaczeniu tej branży świadczą jeszcze dziś w Siegen liczne nazwy ulic: Lohgraben, Löhrtor lub Gerbereiweg, nawet jeśli większość dołów wapiennych i budynków zniknęło z panoramy miasta.

Kiedy wojny napoleońskie i blokada kontynentu, z początkiem XIX wieku odcięły import skór zwierzęcych zza morza, kryzys dał się odczuć również Eberhardowi Staufowi, który chcąc zapewnić rodzinie byt, musiał poszukać nowych, dodatkowych do produkcji skór, źródeł dochodu.

Od garbarza do producenta kleju

Eberhard Stauf wpadł na pomysł, aby samodzielnie przetwarzać odpady ze swojej garbarni na klej. W końcu z produkcji 100 kilogramów skóry podeszwowej pozostawało 14 kilogramów odpadów mięsnych i tłuszczowych, tzw. „klejówki”. Wszystkie części niewykorzystane w produkcji skór były jako klejówka sprzedawane warzelniom kleju. Nowe pole działalności pozwoliła rodzinie Stauf na pewną niezależność od polityki cenowej przemysłu skórzanego, coraz bardziej determinowanej przez kraje zamorskie.

Produkcja kleju skórnego

W fabrykach kleju skórnego klejówkę należało najpierw oczyścić, a następnie umieścić w tzw. wapnicach w mleku wapiennym na okres do dziesięciu tygodni. W zachodzących tam procesach luzowała się struktura włókien. W kolejnym procesie mycia klejówki, specjalne maszyny, przez około 48 godzin, wymywały dokładnie czystą wodą pozostałości wapna.

Proces warzenia

Dopiero teraz zaczynał się rzeczywisty proces warzenia: Klejówka i woda podgrzewane były w dużych, otwartych kadziach warzelniczych, w których wytapiano klej. Następnie pracownicy dodawali do powstałego koncentratu środki konserwujące, przekładali go do prostokątnych skrzyń i umieszczali w chłodniach w celu stężenia. Po stężeniu wyjmowali bloki żelowe i cieli je na poręczne arkusze, które trzeba było osuszyć w specjalnych konstrukcjach.

Od 1862 do 1900 Wilhelm Stauf: od rzemiosła do fabryki

Wilhelm STAUF

Wilhelm Stauf (1831-1906)

Wilhelm STAUF, syn założyciela fabryki zrezygnował z garbarstwa i zmodernizował fabrykę klejów w Siegen.

Po śmierci Eberharda Staufa, założyciela firmy, w roku 1862, zarządzanie przedsiębiorstwem przejął jego syn Wilhem, który zmodernizował fabrykę klejów w Siegen. Tradycyjna, ręczna metoda produkcji kleju skórnego pozostała wprawdzie niezmieniona do późnego wieku XIX, jednakże nowinki techniczne umożliwiły produkcję przez cały rok i ze znacznie zwiększana efektywnością.

Utworzenie Stift Keppeler Filzfabrik

Wilhelm Stauf dodatkowo angażował się w inne branże „nieskórzane”: Razem z Eduardem Gieslerem z Siegen oraz branżowym liderem Vollpracht und Weiss z Hilchenbach stworzył Stift Keppeler Filzfabrik. Fabryka ta później przez jakiś czas była drugą co do wielkości fabryką filcu w Niemczech, przetwarzającą sierść zwierzęcą, odzyskiwaną z obróbki skóry w garbarniach. Pracownicy myli, suszyli i luzowali sierść. Następnie wyciskali z niej włókninę.

Nowy rozdział w historii firmy STAUF

Jako przedsiębiorca Wilhelm Stauf bezbłędnie rozpoznał znak czasów: zrezygnował z nierentownej działalności garbarskiej, rozpoczynając tym samym nowy rozdział w historii firmy. Od tego momentu syn założyciela pracuje nad otwarciem nowych kopalni rudy żelaza i razem ze swoim zięciem Emilem Peipersem bierze udział w utworzeniu po dziś dzień znaczącej walcowni.

Od 1900 do 1930 Ernst Stauf i Richard Stauf: rozkwit i lata kryzysu

Ernst STAUF

Bracia Ernst (1862-1949) i Richard Stauf (1868-1956) prowadzili przedsiębiorstwo razem przez dziejową zawieruchę.

Richard STAUF

Richard Stauf (1868-1956)

Kiedy bracia Ernst i Richard Stauf w roku 1900 przejęli zarządzanie fabryką klejów w Siegen, rozpoczął się krótki okres prosperity branży kleju skórnego. Nowa technologia produkcji znacząco poprawiła jakość kleju. Teraz, przed procesem warzenia można było odwadniać klej prasami, by następnie podgrzać parą w sposób zabezpieczający jego właściwości. Dziesięcioprocentowej brzeczki klejowej nie trzeba już było wygotowywać. Zamiast tego zawartość kleju zwiększano do 30-45 procent w parowniku próżniowym.

Konkurencja z Zagłębia Ruhry

Z ustabilizowanego żelu znów wycinano arkusze, które teraz, w ogrzewanych suszarniach, schły już tylko od 10 do 14 dni. Czasy stały się jednak cięższe. Górnictwo i hutnictwo Siegerlandu zmagało się wówczas z konkurencją z Zagłębia Ruhry. Węgiel drzewny już od dawna przestał zasilać lokalne wielkie piece.

Konieczność importu klejówki

W związku z tym, że przemysł hodowli bydła, ściśle powiązany z produkcją drewna, również odczuł negatywne skutki tych okoliczności, fabryka kleju nie była w stanie pokrywać swojego rosnącego zapotrzebowania na surowce z lokalnych źródeł. Dlatego klejówkę do garbarni w Siegerlandzie trzeba było w coraz większym stopniu importować zza morza. To jeszcze bardziej utrudniło już ciężką sytuację wielu zakładów. W firmie Stauf pozyskiwanie surowców do warzelni kleju również stale powodowało problemy.

Problemy z zaopatrzeniem zagrażają istnieniu firmy

Z początkiem XX wieku północne regiony Niemiec nadal wypierały przemysł skórzany z Siegerlandu, ponieważ na wybrzeżu produkcja skóry była szybsza i bardziej ekonomiczna. Na sytuację, w której problemy z zaopatrzeniem stały się zagrożeniem dla istnienia regionalnych fabryk kleju skórnego wpłynął niekorzystnie również import produktów gotowych. Garbowana specjalnym drewnem quebracho skóra z dużych fabryk klejów w Hamburgu i Szlezwiku-Holsztynie nadawała się do produkcji kleju tylko w ograniczonym zakresie. W konsekwencji ze 140 fabryk kleju skórnego i kostnego, produkujących w Niemczech przed pierwszą wojną światową, w roku 1920 pozostało już tylko 88.

Zatrzymanie produkcji w czasie I Wojny Światowej

Pierwsza wojna światowa ostatecznie zakończyła rozwój branży kleju skórnego w Siegen i jest punktem przełomowym w historii firmy STAUF. Pomimo stałego popytu na klej, zawirowania wojenne i niedobór surowców sprawiły, że opłacalna produkcja była niemożliwa. W konsekwencji bracia Stauf zmuszeni byli zamknąć fabrykę w okresie od 1915 do 1920 roku. Z około 140 fabryk klejów skórnych i kostnych, istniejących na terenie Niemiec przed pierwszą wojną światową, w roku 1920 działało już tylko 88.

Kryzys gospodarczy pozbawia nadziei

W latach powojennych przemysł kleju skórnego, do roku 1923 przeżywał krótką hossę. Jednakże po reorganizacji handlu międzynarodowego konkurencja na rynku surowcowym wzrosła. Kryzys gospodarczy i niepokoje polityczne od roku 1929 zniweczyły wszystkie nadzieje na odbudowę.

Od 1930 do 1961 Dr. Werner Stauf: Od kleju skórnego do kleju twardniejącego na zimno

Werner Stauf

Dr. Werner Stauf (1900-1987)

był znany w Siegerlandzie również jako "Siffermann"(mydlarz) ponieważ w latach powojennych jeździł rowerem po okolicznych wsiach i sprzedawał wyprodukowane przez siebie mydło.

Dr. Werner Stauf obejmował kierownictwo ojcowskiego przedsiębiorstwa w roku 1930 w bardzo trudnych warunkach. Przy władzy byli naziści, a specjalny „urząd ds. chemii” przyznawał żelazną ręką kontyngenty na klejówkę. Firma STAUF była w konsekwencji zmuszona poważnie ograniczyć produkcję. W grudniu 1939 roku wydano państwowy nakaz zamknięcia fabryki klejów STAUF i przyłączenia się do „spółdzielni robotniczej”.

Zamknięcie nakazem państwowym

Uwarunkowane politycznie oderwanie od międzynarodowych rynków zaopatrzenia w klejówkę doprowadziło ostatecznie w grudniu 1939 roku do wydania państwowego nakazu zamknięcia fabryki klejów STAUF w Siegen.
Kontyngenty klejówki z fabryk kleju skórnego w Siegen były przetwarzane od roku 1940 w fabryce klejów Otto Nöll we Freudenbergu. I tak, jak to bywało już wcześniej w historii firmy Stauf, również w tym okresie kluczem do wyjścia z trudnej sytuacji była kreatywność. Dr. Werner Stauf, który w wieku 25 lat doktoryzował się w temacie związanym z żelatyną, opracował proces, w którym z odpadów papieru i płótna ściernego można było odzyskiwać zawarty w nich klej skórny.

Ponowne uruchomienie produkcji

To odkrycie pozwoliło ponowne uruchomienie produkcji: W latach od 1941 do 1944 wszelkie odpady środków ściernych z Niemiec poddawane były recyklingowi w fabryce w Siegen. Jednak również ten model produkcji w firmie STAUF zakończył się nagle przed końcem II Wojny Światowej. W bombardowaniach przeprowadzonych 16 grudnia 1944 i 1 lutego 1945 zniszczono całe instalacje produkcyjne oraz całość zasobów surowców i produktów. Rodzina STAUF utraciła cały swój majątek.

Specjalizacja w klejach budowlanych

Po zakończeniu II Wojny Światowej Dr. Werner Stauf ponownie przekuł potrzebę w atut. Zdecydował się nie podejmować produkcji kleju skórnego. Od lat obciążenia zapachowe związane z odpadami zwierzęcymi powodowały bowiem konflikty z mieszkańcami i restrykcje ze strony władz. Zamiast tego Dr. Werner Stauf opracował nowatorski klej, wytwarzany z niepotrzebnego szkła wodnego.

Klej twardniejący na zimno „Viskos” umożliwia odbudowę

Klej twardniejący na zimno „Viskos” wprowadził przedsiębiorstwo na nowe tory i rozpoczął kolejny rozdział w historii firmy STAUF. Ogromny sukces związany z zastosowaniem po raz pierwszy surowców syntetycznych stworzył ekonomiczne podwaliny odbudowy firmy. Był to jednocześnie przełom w branży klejowej w Siegerlandzie. Klej twardniejący na zimno „Viskos” można było zastosować do klejenia płyt wiórowych na beton. W ten sposób Dr. Werner Stauf stworzył podstawy specjalizacji w dziedzinie klejów budowlanych. 

Klej do parkietów STAUF Rapid-M2A

W kolejnym okresie Dr. Werner Stauf skoncentrował się w pełni na tworzeniu działu produkcji klejów dyspersyjnych. W roku 1952 wprowadził na rynek pierwszy klej dyspersyjny do pełnopowierzchniowego klejenia parkietów „STAUF Rapid-M2A”. Po krótkim czasie Dr. Werner Stauf uzyskał oficjalne potwierdzenie od branży parkieciarskiej: „STAUF Rapid-M2A” to klej, którego od dawna szukają eksperci, umożliwiający klejenie mozaiki parkietowej na chłonnych podłożach.

Od 1961 do 1998 Helmut Stauf: kurs na ekspansję

Helmut STAUF

Helmut Stauf (1934-1998)

ze względu na ogromny sukces w dziedzinie klejów do parkietów zawierających rozpuszczalniki zwany był również "Mister WFR".

Kiedy Helmut Stauf w roku 1961 poszedł śladem swojego ojca, kontynuował spuściznę Dr. Wernera Staufa, konsekwentnie dostosowując produkty do potrzeb branży budowlanej. W znacznym stopniu skupił się przy tym na sprzedaży produktów chemii budowlanej zarówno w kraju, jak i za granicą. W ten sposób firma STAUF stała się wiodącym przedsiębiorstwem na rynku klejów do podłóg.

Klej do parkietów „WFR”

Ciągłe prace rozwojowe wymagały wkrótce zastosowania nowych i większych maszyn. Helmut Stauf nie korzystał jednak dla ich pozyskania z obcego kapitału: stawiał czoła tym wyzwaniom swoją kreatywnością i zdolnością improwizacji. Opracowanie kleju do parkietu „WFR” na bazie żywicy syntetycznej i rozpuszczalników oraz opartej na technologii dyspersyjnej linii „M2A” na początku lat 70 wymusiły dużą modernizację produkcji. Dzięki ekspansji zdolności produkcyjne STAUF otwierały całkowicie nowe możliwości.

Klej na bazie dyspersyjnej PVAc

W kolejnych latach rosły wymagania w stosunku do ochrony użytkowników i konsumentów. Helmut Stauf, reagując na te potrzeby, stworzył pod koniec lat 80 dwa uniwersalne kleje na bazie dyspersji octanu poliwinylu: typy „Rapid M2A-712” oraz „Rapid M2A-720”. Dalsze usprawnienia w klejeniu parkietu firma STAUF osiągała później poprzez rozwój klejów na bazie poliuretanu.

Do oferty trafiają akcesoria

Chcąc rozszerzyć ofertę dostaw przedsiębiorstwa do powiązanego systemu do bezpiecznego prowadzenia prac parkieciarskich i związanych z układaniem podłóg, Helmut Stauf wprowadził do niej szeroki asortyment akcesoriów. Dla wielu dodatkowych produktów zaczynało brakować miejsca. Po wyczerpaniu możliwości rozszerzania zakładu w czasie ekspansji z lat 70, niezbędne rozszerzenie pojemności magazynów w Siegen stało się niemożliwe.

Plan przeprowadzki do Wilnsdorfu

Kiedy w połowie lat 90 konieczne stało się ponowne rozszerzenie również instalacji produkcyjnych Helumt Stauf postanowił poszukać poza miastem Siegen odpowiednich terenów pod budowę całkowicie nowej fabryki klejów.

Stauf zdecydował się ostatecznie na lokalizację na terenach przemysłowych Lehnscheid w Wilnsdorfie, z bezpośrednim dostępem do autostrady. Z początkiem roku 1998 rada gminy Wilnsdorf wyraziła zgodę na zakup działki i budowę nowej fabryki klejów.

Nagła śmierć Helmuta Staufa w roku 1998

Jeszcze w tym samym roku historia firmy STAUF doczekała się niespodziewanego zwrotu. Helmut Stauf zmarł nagle. Nie można było kontynuować planów przeprowadzki. Z dnia na dzień konieczna stała się reorganizacja zakładu. Synowie Helmuta Staufa wprawdzie wychowali się w przedsiębiorstwie, jednak w tym momencie wciąż zdobywali wiedzę. Wdowa po zmarłym, Siegrid Stauf, od lat działająca jako prokurentka przedsiębiorstwa, objęła zarząd razem ze starszym z synów, Wolfgangiem.

Od roku 1998 Wolfgang i Volker Stauf: szóste pokolenie

Volker STAUF

Volker Stauf (od roku 1998)

Siegrid Stauf i jej syn Wolfgang, po śmierci Helmuta Staufa poświęcili się tworzeniu własnych struktur sprzedaży za granicą i pracowali nad uzupełnieniem oferty produktów.
Obsługa krajowych klientów STAUF przeszła z rąk przedstawicieli handlowych do zatrudnionych na stałe pracowników, a przedsiębiorstwo stale wprowadzało na rynek nowe produkty.

Nowe technologie

Dzięki nowym technologiom, stałym pracom rozwojowym nad produktem i zapewnieniu wysokiej jakości sprawdzonych produktów, wkrótce zabrakło rąk do pracy. Zatrudnienie w laboratorium wzrosło dwukrotnie. Zakład w Siegen w coraz większym stopniu stawał się trudnym kompromisem; rosnącą złożoność produkcji w starej lokalizacji trzeba było kompensować ciągłą improwizacją. Niskie i wąskie przejazdy, długie drogi i ograniczone miejsce były logistycznym koszmarem.

Nowa instalacja do kleju do parkietów w proszku „PPK-880”

Pomimo trudnych warunków, w zakładzie Siegen stworzono instalację produkcyjną do kleju do parkietu w proszku „PPK-880”. Z początkiem nowego tysiąclecia ostatecznie wyczerpano jednak możliwości magazynowe. Dalsze drobne przebudowy, dzięki którym dotychczas udawało się uzyskać nowe miejsce, nie były już możliwe.

Przeprowadzka do Wilnsdorfu

W roku 2000 ostatecznie postanowiono: fabryka klejów STAUFów musi dostać nową siedzibę. Wiosną zlecono wybudowanie nowego obiektu w Wilnsdorfie.
Od 5 marca 2002, kiedy to symbolicznie wbito pierwszą łopatę, budowa wystartowała.

Jeszcze tego samego roku Volker Stauf został powołany na członka zarządu. Razem z bratem Wolfgangiem Staufem reprezentują szóste pokolenie właścicieli.
W październiku tego samego roku z taśmy nowej instalacji produkcyjnej w Wilnsdorfie zszedł pierwszy klej. Przeprowadzając rozruch kolejnych instalacji, Volker i Wolfgang Stauf konsekwentnie wygaszali zakład w Siegen.

Zamknięcie zakładu w Siegen

Do końca roku 2002 produkcja odbywała się równolegle w obu zakładach. 16 grudnia 2002 był ostatnim oficjalnym dniem produkcji. Później zakład w Siegen zamknięto.
Około dwóch tygodni później rozpoczęto demontaż starej fabryki. Czasu było niewiele; niektóre elementy instalacji były potrzebne w nowej lokalizacji.

Perspektywa na przyszłość

Wraz z rozruchem nowego i zamknięciem starego zakładu stworzono solidny fundament pod dalszy rozwój firmy STAUF. Teraz trzeba zająć się przyszłością. Globalizacja stawia przed przedsiębiorstwami rodzinnymi, takimi jak STAUF, liczne wyzwania. Internet i nowe media zapewniły niemal nieograniczoną transparentność rynków. Dla STAUF wyzwaniem jest stworzenie nowych strategii wprowadzania na rynek wysokiej jakości klejów.

Krótszy czas budowy

Budynki mieszkalne i obiekty wielkopowierzchniowe budowane są coraz szybciej. Pożądane są produkty, które przy tej samej jakości obróbki spełniają wymogi ochrony użytkowników i konsumentów.
Firma STAUF, przedsiębiorstwo rodzinne, musi dowieść swej wartości na globalnych rynkach, na których wielkie spółki akcyjne wytyczają trendy. Zmiana sytuacji na świecie coraz częściej będzie wpływać na firmę STAUF i będzie to robić w sposób coraz bardziej bezpośredni. Obok przetartych szlaków, spółka STAUF Klebstoffwerk GmbH będzie podążać również nowymi ścieżkami do otwarcia rynków zagranicznych, postępując według hasła pioniera i wizjonera Dr. Wernera Staufa: „Dobre przedsiębiorstwo, które chce się utrzymać, musi pozostać młode, dynamiczne i aktywne, codziennie rozwijając nowe, twórcze idee."

Dr. Werner Stauf

  • How-to-Videos

    Zobacz: produkty STAUF w praktycznym zastosowaniu

STAUF produkty Odkryj teraz STAUF Produkte